Kayıp bir kentten yazıyorum Sana
Yokluğunu hüznüme bulayıp,
Gittiğinden beri
Tek başıma ve yıkılmış bir
Elif’im…

Arkana bakmadan giderken,
Duymamak için çığlıklarımı
Kulaklarını bir hışımla kapadığın
Gitmiyor gözlerimin önünden
Elif/sizim!

Yarım yamalak dudağımda sayıklamalarım,
Bir kâbustu bu uyanmak istediğim.
İstemsiz çırpınışlarımda,
Şu AN’ı yok etmek istediğim.
Elif’sizim…

Cadde de yürürken, sokakları bile incitemeyen ben
Nasıl oldu da bu kadar incindim?
Atalarımız derdi hani
”Eden bulur! ”
Edemedim, bulamadım…
Etmeden, buldum!
Atalarımız mı yanıldı? Ezber mi bozuldu?

Tam güveniyorken dağlarıma,
Yeni karlar yağıyor.
Bir Gün’ün sonunda,
Binlerce tükenmiş bir ömür birikiyor.

Susuşlarım tekil hep,
Tek başıma susuyorum.
Ve öznesi Sen.
Hayatımın arda kalan sayfalarında altı çizili
Önemli satırlarımsın..

Ne göz göze bakabiliyoruz artık,
Ne de gözlerimizde şiir var..
Kapıları sürekli açılıp kapanan bir
Sensizliğim var.
Elif’sizliğim var.

Bana mı özendin Sen de?
Elif gibi olmaya çalışıyorsun.
Elif olmak dimdik olmaktır evet.
Sensizliğe rağmen yıkılmamak,
Yok olmamak hüzünlere rağmen.
Ama Elif olmak aynı zamanda da
Yalnız kalmaktır.

(sekiz-haziran-ikibinonbir-17:00)


Nevin Akbulut