Saklı anılarda bak bütün düşler
Efkârlı şu gönlüm hep seni düşler
Boşadır emreden o “kalk”lar- “düş”ler
Özgür bir kuştun sen, sanatkâr ölmez.


Canım dedim de dağlar ağladı,
Özümün ta dibindeki yaralar kanadı.
Sahne hazır, oyuncular hazır…
Perde!
Gecenin ulu ağırlığına
Dört bir yandan saldırır gün ışığı…
Bütün bilinmezlikler,
Yürek titreten korkular
Bir bir dağılır…
Parladı güneşin şavkından dağ-taş…
Canım, canda canım nerdesin?
Oyunun kaçıncı sahnesine geldik,
Düş bitti, gerçeği deldik…
Sana dair her şeyi anlattık…
Alkışlar saygı ötesi,
Bu perdenin bitişinde
Geleceksin biliyorum…
Okyanus ötesinde,
Filiz veren başakta,
Kanadı kırık kuşta
Canlı cansız her ne varsa
Hepsinde sende bir iz var…
Duydun mu şu ezgiyi,
Ya dekor değişirkenki tıkırtıyı?
Acımasızca yoklara karışıyor anlar…
Şu kırmızı koltuğa sen de oturmuştun,
Sen de bir ileri bir geri gitmiştin burada,
Sana da suflör, rolünü hatırlatmıştı arada…
Senin de gözünde damla olmuştu hayatın fırtınası,
Haydi kalk,
Tut ellerimi
Ve ben ol da selâmla seyirciyi,
Seni bekliyorlar bak yüzyıllar ötesinden,
Canım, canda canım,
Duy alkışları, sanadır.

Öksüzdü omzu bak, gözyaşları söz
Zamansız gidişi yürekte bin köz
Ne durur ki eller, bir okyanus göz
Yaz, çiz, oy şu taşı; sanatkâr ölmez.

4.1.2011
SERAP DEMİRTÜRK