Güvenmemeyi,üzülmemeyi öğrenmeyeceğim hiçbir zaman. Hiçbir zaman öğrenemeyeceğim. Bu kara bir delik açar kalbimin ortasında ve kirletir tüm güzelliklerimi. Her aşka aynı şansı neden vermeyecekmişim? Bir öncekinin ayrıcalığı ne? Ya da bir sonrakinin noksanı?

Tamam aldatıldım,yalanlar da dinledim söylemekten gevşemiş ağızlardan. Ama ben de çok müsaittim inanmaya. Kanmak istedim, güvenmek istedim ve "biz yalanız" diye bağıran kelimelere bu uğurda kapadım kulaklarımı. Duymak istediklerime öncelik verdim, anlamak istediklerimi anladım.

Evet saftım! ve bu bir suç değildi, doğru! Ama ilerisi olmayan, gözlerimin sonuna erişemediği kaç yolda yürüdüm, bilmiyorum. Bile bile, isteye isteye, farkede farkede lades bu olsa gerekti. Gerçekten hayatıma girmeyi hakedenler vardı belki de, belki de tam karşımdaydılar ve ben bu cesaretlerini kırdım aldatılmışlıklarımın üzerini örtmeye çalışarak. Vazgeçirdim "ben" olabilecekleri belki, beni onursuz sandılar...
Doğru değilmiydi?
Doğruydu...
Ben kendimi onursuzluğa yakıştırmıştım, onlara nasıl kızardım.

Yorgunum... ama beni yormalarına ben izin verdim, kimseye yok kızmaya hakkım. Yüzdeye vurursak yapılan hataları; evet haketmeyen bir kızı insanlığını kaybetmiş olanlar aldattı! Ama...
Ha %40’ı ha %60’ı... Ne farkeder! Onlar da hatalı, ben de hatalı!

Hadi onların insan olamamak gibi bir zaafları vardı, gömmüşlerdi vicdanlarını ve belki yerini bile unutmuşlardı. Peki ben neden yeni bir zaafa meydan verdim kalbimde. Ben insandım oysa, oysa ben başarmıştım!

Hayat felsefem saydığım şeyler vardı ilkin. Temeli sağlam ilişkiler yaşamış olmak, evlendiğinde sudan çıkmış balığa dönmeni engeller derdim. Bu bir savunma mekanizmasıymış, şimdi anlıyorum. Temelini sağlam kurmaya çalıştığınız ve sağlam olduğunu sandığınız her ilişkinin sonu "aptal bi git işte"
Neyi tartışayım geçmişimle!
Kimseye bir şey söylemek haddim değil, o yüzden susuyorum kendime!

Yıprandım! Keşke kimsenin tutmasaydım elini, kimseye güzel sözler söylemeseydim ve kimseyi sevmesine izin vermeseydim yüreğimin.
Yüreğim müsaade etseydi de, hakettiğine emin olduğumla yaşasaydım aşkı...
Evet
Aşk geçmişime değil, buna yakışırdı.

Ve son söz...
Bilseydim yaşamazdım geçmişimi
Bilseydim sevmezdim!

Ama yine de; dönüşü yok yürüdüğüm yolun.
Adımlarım ardına kapalı!
Önüme bakmalıyım ve bundan sonra ayaklarımı yere sağlam basmalıyım.

Öğrenmeyeceğim hiçbir zaman
Güvenmemeyi
Üzülmemeyi
Ve
Sevmemeyi...

Asena Gülsüm Güneş