bütün kavaklar. . . , bütün söğütler. . . .
bir sıra kavak olup dizilsem, sevdiğim karşı kıyının salkım söğütleri
demek bugün bana gelecekler desem, onun için suya inmiş etekleri
tören kıyafetiyle karşılamaya göndersem, başımda esen deli yelleri
. . . . dinle bak, ateşledi bile toplarını içimdeki çocuk,
yüzdürdüğü kağıt kayıklardan.

/sağın kavak, solun söğüt, önünde deniz, fısılda kulağıma,
ne güzel deresin sen/



bütün kıyılar. . . , bütün denizler. . . .
hırçın dalgalar olup koynuna gelsem, öpsem kumsaldaki ayak izlerini
köpüklerimden duvarlar örsem, mavi sevdama saklasam gitmelerini
soğuk suların nal seslerini göndersem, söndürürler mi yürek ateşini
. . . . işte bak, deniz atlarımın hepsi şaha kalktılar bile,
yelelerine ışık takıp yakamozlardan.

/bin derenin yolunun üstünde, bir derenin yolunu gözlersin,
ne güzel denizsin sen/



bütün sıcaklar. . . , bütün üşümeler. . . .
gecemde yanıma yoldaş seçsem, ocağımda çıtırdayan odun seslerini
üşümesinler diye üzerini örtsem, bende bıraktığın ne varsa hepsini
camdaki buhara nakış gibi işlesem, resmin tutar mı hiç senin yerini
. . . .oysa bak, adını anmak bile nasıl da yetiyor bana,
anla yüreğime ateş basmalarından.

/kış masalımdan çıkıp gelmiş, sonsuzluğuma yazılı kar tanesi,
ne kadar sıcaksın bilsen/


*

bütün varlıklar. . . , bütün ölümler. . . .
şimdi çok iyi biliyorum ki canımın içi, zor bir hüzün saracak gözlerini
ve hep yaptığın gibi zamanın sonu sayacaksın, bu şiirin son dizesini
ama böyle olunca da içimi bir üşüme sarıyor ki, hiç sorma nedenini
. . . . yani bilinmezliğin temeli gibi takılıyor işte aklıma,
hangimiziz aynı zamana sığmayan.

/ ey derin uçurumlar, adınız kavuşmak ise hiç durmam koşarım,
ne güzel ölümsün sen/


Cevat Çeştepe