Kelimelerin belini büktü kalem…



Eğme başını,

Utanmak hiç yakışmıyor sana,

Belli ki,

Hüzün yapışmış yakasına yüzünün.

Konuşsana susma böyle konuşmak kadar

Suskunluk varken sesimde.

Gökyüzünün rengi bile açmaz içimi

O da çok sıkıntılı biliyorum.

Ne çok yalnızlık var başucumda,

Ve ne kadar acı…

Hangisi senin gidişin kadar acıtır ki insanın canını.

Yalnızım Mara.

Gideceğini hissediyorum.

Beni herkes gibi seninde bırakacağını biliyorum.

İçimden usul usul gidiyor gibisin

Çünkü ağladığını duyuyorum yabancı seslerden,



Bensizliğin içinde benden ağladığını biliyorum.



Oysa anlatsaydın kelimelerimizi giydirip hüznüne,

“içim içim” ağlardım seninle…

“için için “ ağlardım.

Ağlardık ne varsa acıdan birikmişleri Mara.



Son günlerde herkes gitmek istiyor ,

Kendinden,bu şehirden,

Başkasından ve başkalarından…

Kısacası tanıdık gelen ne varsa

Kaçmak istiyor hepsinden.

“yabancılaşmış” ne varsa oraya işte

Sende benden mi gitmek istiyorsun Mara?



Gidersen,

İçimde güneşten yapılı evler söndürür ışıklarını

Gidersen ,

Bir bende gider benden içeri.

Kalan denen bir şey kalmaz içimde.

Ve terk edersen eğer,

Bu şehri Üzerime yıkar da gidersin biliyorum

Darmadağın bir yaşanmamışlığın altında kalır nefesim

Gitme ne olur.



Ve sen gidersen eğer Mara,

“kelimelerim” de gider.

Gitme,

Yorduysam seni yorgunluğumla

Söz sana.

Bir dahaki yorgunluğa kadar susarım seninle.



zaman akıp giderken “yarın” çok uzakta değil biliyorum

Yarın dediğin

Dünün oluveriyor birden

Ve başka yarınları düşler oluyorsun

Sen bugünüm ol Mara.

Ne geçmiş ne gelecek.

Sen sadece bana “ gelen” olmalısın.



Şimdi,

Susmak denen yerde bekliyorum seni,

Kendime uğramayalı çok oldu oysa.

Bana gel

Bana gel ve gitme .

Ya da al beni de

benden götür…

Kaçalım bizim için "uzak" neresi var oraya Mara.



hangi yol daha kısadır,

bana gelen mi

sana giden mi ?