Uğraşma aşk benimle!
Ölüme meyilliyim, son şahadetim sen olursun
Bütün zaferlerimi senle yitirmişim
İçimi bırak iç geçiyorum kendimden
Susmak ölüm değil, kapılar kitlenmiş ağır duvarlarıma!
Zehirdi zamanım,
Uğraşma aşk benimle!
Ağırdı yaralarım, sarıyım işte
Dokunma bana sende yanarsın!
Adın kirlenir!
İnan ki kınanırsın!
Bütün şahların mat olur
Zehir tadında hükümsüzlük sokağını giyersin!
Keskin nişancı bir uçurum boşluğu olursun!
Ve
Ömrün dar olur, geçilmez olur!
Dökülür bir bir sevda sözlerin

Şimdi ağlasam dumanlı bir yalnızlık kusarım
Bak senden geldim işte
Lal dudaklarımda parazitliği var!
Kundağıma sarıldım
Uğraşma, ömrüm gecenin adı
Dönüş yolu yoktur bu zulmün!
Yalnızlık var omuzlarımda
Yaramın adı sensin, ezip geçtin yüreğimi

Sen ayrılık nedir onu da bilmezsin!
Sussam senden çok konuşurum;
Parça parça yalnızlık tesirli bir çıkmaz sokak sunarım sana
Ömrümün adını sen koymuşken,
Sağım- solum, önüm- arkam,
Sancılarım, sensiz geçen zamanım sen iken
Döküldüm.
Gelende sensin, giden de
Kendimleyim, tüm ayazım cehennemine

Uğraşma aşk benimle!
Bir kerede sen beni ağla, benim yerime aşka susa!
Gözyaşlarınla hışırda yalnızlığa
Çam kozağı gibi dinamitle kendini yaralı,
Ateşli, kendinle baş başa
Aşka,
Yalnızlığa,
Ağla!

Ahmet Tufan Ergin// Uğraşma Benimle Aşk.