1.

...Bir ağacın sakin akşamında
Bekleyen acılara konuyorsa papatya çiçeğim
Nereye gidersen ben olurum senin adımların
Mevsimsiz açan çiçeğin yapraklarında...

Güneşi çekilmiş bütün aynalarda
Vuslat olmadan gidiyorum
Yaprakların içinden fırlıyor sevgi yüzlüm,
İçten yazılmış satırları görüyorum, şiirimdeki hazı

Her gün cami duvarlarında duyulan sesi arıyorum
Dışına taşan bir denizin yüreğindeki hüznü
Küçücük çocuklardan haberlere akan
Gölgenin acı soluğunu,
Dalgalarını arıyorum,
Düş görmemiş Âmâ kimselerin
Rüyalarında olan güzelliklerini,
İçi kaçmış gözlerin
Şehir kokan hüsranını...

/Sen bilmezsin
Ne güzel kokar o çocukların gözleri
Fısıldayan iniltiyle arayarak cümlenizden
Ezan vakti bilinmezin izi çıkar karşıma
Sen bilmezsin/

2.

Kendimi kandırdığım her hecede
Ruhumu ararken gizliden
Sen yeniden gelirsin içime
Her rüya körünkine benzer,
Sadece kapkara her yer

Giderken yanıma aldığım aşk çiçekleri
Konuyor böceklere
Gittikçe kanıyor yaram, gittikçe ürküyor yüreğim
Sessiz bir nehrin çağlaması gibi bir anda
Duyulan o kara sesin
Kükreyerek gelişi adeta içime dokunuyor
Ne ağaç, ne ayna, ne de ezan sesi
Hiçbiri çare değil gidenlere

Gidiyorum

Senin giderken bıraktığın yoldan
Yeni oluşmuş nefretimle

Giderken selam olsun tüm aşklara
Tek yaşanan büyük aşklara

Âmâların bile gördüğü
Ama bizim göremediğimiz güzel yüzlü düşlere
Selam olsun...







(İlknur Karaca)