İstinye Sahil’ine vurduğunda dalga seni
Jivkov dönemi göçebesi
kara bulutlar dağılırken
kiraz mevsimi
kulağa takacak kadar değil belki
yeterdi bir teki
aşkın mevsimi olduğu söylenirdi
tatmadın
çekirdekleri gömmek derdindeydin
dinecekti
ilk meyve zamanı
dolu vurmuş kurt yemiş ne gam
bulutlar geçerken üzerinden
bilirdin dolduracak güneş şerbeti


İstinye Sahil’inde bulduğunda kendini
(hiç) politikte değildin
seçmek seçilmek bilinmezdi
sen ve ülken için
sarı sayfalar doldurur
okumak
okumaktı derdin
o zamanlar kirazlar sepette satılırdı
kenar süsü yeşil yapraklar
gün geldi sepet orda
kiraz ortada ve sen kendini burda

İstinye Sahil’inden izlediğinde denizi
düşündün
akrabaların arkadaşlarında burda
lakin İstanbul yutmuştu sizi
siyah beyaz eski gözü yaşlı anneni hatırladın
tüm olup biten geçti bir bir kumsala tuz kattın

İstinye Sahil’inde çay bahçesinde oturuyordun
elimde bir kese kağıdı çıka geldim
alı senin kulağında akı bende
ufacık gülümseme
kirazlar
Burgaz’dan değildi
güllerin yeşerttiği şehirden


- İstinye Sahil’ine hiç gitmedim
- Bende
- Gidelim mi?
- Saçmalama

oysa ...