Yüreğimde kanayan bir yara ayrılık
Damarlarımda dolaşan acıtan yüreğimi
Yakan kavuran gözlerimi
Gürül gürül yanan bir ateş gibi ayrılık.

Karanlık bir kuyuya düşersin ya
Hiç beklemediğin bir anda
Ne yıldızları görürsün ne de gökyüzünü
Saplanır kalırsın bataklığa debelenir durursun
Sözleriyle yaranı iyileştirecek
Onaracak bedenini
Bir dost eline muhtaç olursun.

Buğulanır gözlerin hiddetten
Nefret de sarar duygularını
Yırtıp atmak istersin geride kalanları
Medet umarsın çoğu zaman şarkılardan
Kabuslar görürsün yatağında
Döner durursun değirmen gibi
İstesen de uyutmaz duyduğun sesler.

Kalkar bakarsın pencereden
Hüzünlü bir şarkı tutturursun
Belki de bir ıslık yalnızlığına
Sabahı beklerken.

Elin telefona gider ama yüreğin elvermez
Gidemezsin ayakların gitmez
Gururlu adamsın elbette
Gururun hiç müsaade etmez.

Acaba kuyularda kör karanlıklarda
Yangınlardayken o ne yapar
Aynı duyguları bulur mu yüreğinde
Kavrulur mu ayrılığın acısıyla
Özler mi nefesini
Gözlerine yeşil yeşil bakar mı?
Sen gibi o da ayrılığına dayanabilir mi?

Arar mı özlem kokan sesiyle
Bir mesaj yazar mı parmak darbesiyle
Yüreğine yüreğimi yazar mı?
Geçmek bilmez geceler
Ve ben
Bunları yazıyorum sabahı beklerken
Ve ben seni düşünürken.

2007.OSMAN ÖZTÜRK.
Taflan Mevsimi Şiir Kitabımdan.