Bir kavmin yokoluşunu da sindirdi tarih üzerimizden sallana sallana. Panayırlarda aşklar, şiirler de satıldı, Ismarlanmadık ne varsa geceden kalan rüyamıza dahil, dehlizlerden aştık da yorulduk bunca yolu hınca hınç. Başaklar altuni bir renge büründü, neden halen gökyüzü kurşuni duruyor? Ölenler de oldu. Gecenin alacasına yapışmış bir desendi son nefesleri. La ilahe İllah deyişini duydum dudak titremesinde
babamın! Epriyen bir şairin son mısralarını da duyumsadım dudak titremesinde. Nedametin yüzünü taşıyordu, o da farkındaydı göğün solgun olduğunu. Ve kapaklanarak yüzükoyun yere yani çamurdan olduğumu idrak ede ede toprağa sürdüm yüzümü gözlerim çamurlaştırırken toprağı inzivamın ak yüzünü karalarla bürüdüm aksanımın ulvi çiçeklerini sularken bahçevanca, İnsanlara yüklendim insanlara yorulmuş bir dünya üzerinde kehanet oynayan çocuklara imrendim ve tükürük içinde, kan içinde, irin içinde yüzen insanlara tükürdüm başımı çevirmeden. Hiç durmadan gece oluyordu ve sabah uyanışımda güneşin batıdan batmadığına şaşırarak uğurluyordum diri mezarlar arasından. Hergün bir tabut içini dolduruyordu insanlar duraksamadan, heran bir tabut geri dönüyordu bekletmeden konuklarını ve meczuplar da göçüyordu karanlığı yırta yırta şehadeti sakız yapmış dilleri arasında Tanrının tebesümü içinde semahlar döne döne gidiyorlardı. Ama hep ağlıyordu kehanet oynayan çocuklar büyüklerin hallerine ve irin içinde boğulmalarına.
Buğz ediyordu ruhları, yana yana bedenlerinin yaptıklarını ve lanetleyişini arz ediyordu cümle melekler tanrısına. Bu ironu ağır geliyordu tütsü kokan mabedlerde oyunlar oynanıyordu tanrının adını bile vehim görenler hep aynı insanlardı ve mahyalarda egemenliği taşıyan insanların cümleleri de nihayet tanrıyı yok ediyordu ve ben ağlıyordum çocuklar da ağlıyordu meczuplar semah döne döne, neşe içinde göçüyordu ve hayretimin son damarını da yırtıyordum: Girift soylu insanlar hep aynı yere gidecekti ne tuhaf yanmaya!