-I-

Uzanıyordu penceremdeki kuşlar gökyüzüne
Yitik adresini arıyorlardı yaşamın
Bulamayınca
Korkan bir yüz gibi
Eğiyorlardı başlarını

Çocuğuna yemek arayan baba gibi
Senlikte sensizlikte,
Yıldızların kaydığı gecelerin
Karanlığı altında
Duymasın kimse diye
Feryadımı sessizce
İletiyordum Tanrıya
Ne sen ne de başkası
O duysun yeter bana

-II-

/Saklısın
Ve uzaksın
Hep t/uzaklı.../

Sabahın güneşinden
Gecenin ayına değin
Korkuyordu yüreğim
Ellerime ne kötü aşklar konuyordu
Bir bilsen,
Küsersin belki de bana
Duymak istemezsin
İçimde sürekli çalan
‘Sen ritimlerini

/Tükendi zamanım
Bir bitmedi yalnızlığım/

D/uyuyordum bir gün
Öleceğim saatlerin
Çınladığını
Sürüyordu peşinden
Beni ölüm marşı
Kâğıttaki ve yüreğimdeki
Şiirlerim ağlıyordu
Gidişine
Kendine
Yalnızlığına
Belki de artık
Kimse yazmayacaktı şiir
Ona ağlıyorlardı
-Ne bileyim ben-
Ağlıyorlardı işte

-III-

Hatırla bir gün
Gözyaşlarım yağmur gibi
Yüreğimin camını tıklatıyordu
Kayıp bir ölü mezarlığı gibi
Kimsesiz, çaresiz
Kalıyordu aşkım

Hatırla
Bir ben değildim
Yalnızlığa gebe olan
Gittin ve artık
Sende yalnızlığa gebesin

-IV-

Sonra
Ne olduysa Zamanın birinde
Denizin uğultusu yanında
Buluyordum kendimi
Bu romantik kalbimle
Bakıyordum sensizliğe
Çocuklar gülümsüyordu öteden
Dönüp kendime bakıyordum
Ve çocuklara nasihat veriyordum
"Sakın ha çocuklar
Âşık olmayın
Yalnız kalırsınız"
Gülüyordu çocuklar halime
Keşke çocuk olsaydım bende
Gülüp geçseydim sensizliğe
Nerde?
Geçti artık vakit
Yalnızlık peşimde
İlletlendim kurtulamam artık...

18.05.11





İlknur Karaca