Bu gece gözyaşlarımı hissettim
Tam da bulutların çöktüğü anda
Karmaşık pembe tozlu rüyalarıma
Tek heceyle giden umutlarımla..
Kaç sayfa tükendi mutluluk için adına
Zamanla unutulur gider hatıram diye
Saymadım! Pişmanlık vardı her hatanın sonunda.

Yalnızlık ne büyüksün böyle!
İçine çektin beni bir nefesle.
Ne kadar büyük bir hevessin,
Çıkamadım içinden, vazgeçemedim senden!
İçim değil giden her yoldu ayrılan
Kapanan sahnenin perdesiydi hayatım
Her gecenin sonunda gözlerimi kapatan.
Yaşanacak anım çoktur belki ama nedir hatıram
Yazdıklarım yılların cinayeti, kusurlu ve tehlikeli

Yüreğim muhtaç kalır ay ışığında
Körpe güneşin ısıtan sıcaklığına
Anlatma derdini dostum bilemezler
Muhtaç kaldığın tebessümler.

Anlatılanların ardındaki ters kuruntu
Doğan her sabah can veren bir umuttu
Derdime sert giren şiddetli bir vuruştu pişmanlık!
Söylesene nedir bilmeyenin dilinden yalnızlık

Düştüm! Kanatlıydı hayallerim uçtular
Kanatmıştı kalbim sarmadılar
Bendim tek başıma beynimden uçuruma atlayan
Bir katildim cinayet sonunda yaptığına ağlayan

Ve hoş geldin bahar!
Yüzümü eskitti giderken her geçen günde aynalar
Bu aynalar çok mu kırılmak istiyorlar
Işıkları söndürdüm görüyorum hala susmuyorlar

Yalnızlık içiyorum bu sabahsız gecelerde
Kim anlar beni ucu sessiz hecelerle
Tanıyorum her birini bu geçen saatlerin
Yitirdim, doğal olan tek şeydi beklentilerim

Ucu kırılmış kalemin arasına sıkıştırdığım ömrüm ve güllerim
O zamanlar yalnızlık, benim ömrümdün ve gülerdim.
Sonu yokmuş gibi bilinçaltı davranan ellerim
Duman altı derken yer altıydı beyin hücrelerim
Sonu yokmu birleştirmeye çalıştığım cümlelerin?