saray sanırken biz bu dünyayı
ve bilmeden siyahı
daldan dala konarken gençliğimiz
yaşamak ne güzelmiş...

sarı sıcak yazların yüzü/müz
içimizde, karıncaların bitmeyen telâşı
ve ağustos böceklerinle
yarışan şarkılarımız
ve rengârenk coşkularımızla koşan
zamanlarımız vardı

nice hesaplar varmış bilinmedik
ne zaman
gözlerimizden toprağa
düştü ilk ışık
darada kalan siyahı, o zaman gördük

uzun uykularla
beyazlara bürünürken can(lar)
yolculuk, başka âleme başladı o zaman…

ücrada şen bakışlar ararken gözler
mühürlendi gökte yaz
mavisiz kıyılara sürüldü yelkenler

yaşasak
hep hazan bahçelerinden geçecek
ve bin yıl sürecek bu sessizliğimiz…

akşamı çağıran isimsiz rüzgâr
içimizde mütemâdiyen bir hezeyân
göğsümüzde oturan kara bulutlar
demirbaş kaldı üzerimize
yükledi yükünü gözlerimize

dünya, döner durur aynı yerde
şaştı bir kez
açmaz gözünü sabah
yine aynı tek yön bizde

bu dünya sırat’ında sesler
ölümün gümbürtüsünden kalanlar yalnız
dünya mevsiminde bitti yaz

Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir