Seni gizemli duygulara yazıyorum… İçimde kalan boşluğunu yanıma alıp çıkıp gidiyorum. Ne varsa gerçek olan ve yaşanılan; ne varsa ve bize ait olan, ne varsa götürebildiğim kadar şiire götüreceğim... Gözlerime dolan her şeyle ve ancak seni severek öğrenebildiğim bu yalnızlığımla, seni ummana yazıyorum!

Halbu ki, ben ne çok sevdim seni, farklı ses tonlarında ama hep aynı anlamlarımla ne çok söyledim. Seni sevdiğimi… Gözlerinin gözlerimde ki haline ne kadar da düşkündüm ben, ben anlatamayacağım kadar çok sevdim seni… Oysa şimdi, gizemin ummanına yazıyorum! Ve sen iyi ki, çok daha önce yalnız bıraktın beni, yoksa şimdi kederli bir ben görecektin. Biliyorum, gördüğüm her şey bana sensizliği hatırlatacak ve gördüğüm her ortak tanıdığımıza önce her şeyden önce, seni sormak isteyeceğim.

Sonra öyle bir susacağım ki; kendime ben bile şaşıracağım… Hala seni yazıyorum! Elim titrek, titrek tekrar, tekrar yazıyor işte; bak burada kâğıt üstünde seni ummana yazıyorum! Yüreğimden beynime sızan, adınla başlayıp sanki sonsuza kadar süren cümlelerimin öznesini ‘seni’ yazıyorum! Her şey ne kadar az anlamlı olacak? Yürüdüğüm sokaklar, gördüğüm yüzler, ağaçlar, kuşlar, yeni kelimeler ve dostlar, türküler, sevimli sevimsiz rüzgârlar, hayatımı dolduracaklar mı?

Önce başlığını yazdığım hiçbir yazım olmamıştı, bir şeyler hemencecik değişti bile… Sana diyorum, duyuyor musun, hala seni yazıyorum! Sana yazdığım şiirlerim ve senden sebep yazdığım ve şaşılan cümlelerimle dolu sayfalar gittikçe sararacak, sen okudukça, okumak için açıp kapattıkça her bir sayfa daha fazla kırışacak ve ben olmayacağım

Can arkadaşım, yüreğine sesine soluğuna sağlık... Hece resitali gibiydi... selam ve dua ile hayırlı cumalar.