Sonsuz bir karanlığın içinde doğdum.
Işığı gördüm,
Korktum,
Ağladım...
Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.

Karanlığı gördüm,
Korktum,
Ağladım...
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi.
Ağladım...
Yaşamayı öğrendim gözyaşlarında boğulmadan.

Doğumun;
Hayatın bitmeye başladığı an olduğunu,
Aradaki bölümlerin;
Ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim.
Zamanı öğrendim zamansızlıkta,
Yarıştım onunla...
Zamanla yarışılacağını,
Zamanla barışılacağını,
Zamanla öğrendim...
Sevmeyi öğrendim zamanda,
Sonra güvenmeyi
Sevginin ardına saklanmadan...

Sonra da,
Güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu,
Sevginin;
Güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim.
Zamanın yıllarımı çalmasına öfkelenmemeyi öğrendim
Güvenin sıcaklığında sevgiyle gülümseyerek...

Bundandır ki;
Kavgalarımı sürdürürken dahi
Severken sevilmenin güvenciyle
Kendi kendimle barış içinde olmayı öğrendim

Öğrenmeyi öğrendim ki;
Hayatın benden çalmış/esirgemiş olduğu mutluluğu
Yüzümdeki bir tebessümde toplayabileyim diye,
Sabırsızlığın kucağında sabrı öğrendim...
Ve, en önemlisi de
Yüreğimden taşan canhıraş çığlıklar arasında
Susmayı öğrendim.

…………………. S.S.D …………………….