Yüzümü okşardı,
akşam(ın)dan kalan gün artığı rüzgâr.
Saçlarımın arasında parmakların dolanırdı,
çözülürdü yüreğimin esaret koyaklarından yetim melekler.
Sen merhamet kadar güzeldin.




Hiç büyümedim ben,
mükerrer bir yalnızlık adaşım,
duvarlar sırdaşımdı.
Uzaktan sevmeleri bilirdim.
Bir de;
gözyaşlarımı silen güneş kavruğu ellerini,
belki bu yüzden her doğan yeni gün esmerdi.




Hiç sev(e)medin beni,
Oysa seni memleket gibi sevmiştim.
Her dilden.
Her şiveden.
Çeviremediğim tek şey duygularındı,
tercümesiz ve mutlaka sessiz.
Halaylarda mendil sallamayı da sevdim,
horon tepmeyi de.
Mum ışığında bir akşam yemeğini
bir sinide kahvaltı etmeyi de sevdim
seninle.




İstanbul’un yağmura teslim yosun kokan caddelerinde,
fütursuzca dans etmeyi de.
Belki bu yüzden keman akortlarını,
bir de içli memleket türkülerini çok sevdim.




Ellerinle ittiğin her sürgün,
ki; acıyı tuzla geçiştirdiğim günlerdi.
Ve seni daha çok sevdiğim.
Bozardım ezberlerini…Yemin ederdim,
"karşıma çıktığın yerde alnından" öpeceğim derdim.
Öperdim toprağı öper gibi,
nasıl özlerdim.


Bir beceremedik asi durmayı,
ellerimizdeki kelepçeye kurşun sıkmayı,
iki dudak arasından çıkan bir kelimeyi suskuya yatırmayı
bilemedik.




Bir ikindi vakti gömülüp gözlerime,
“hoşçakal" derken sen!
O an ne kadar büyüdüğümüzün farkında bile değildik...




de_soulmate