14’lü (7+7)
Annemsin Gülsün Annem

Biriktirdim sevinci, gönlüme döktüm seni.
Gül bahçelerindeki, dikensiz gülsün annem.
Sen benim kaderimsin, gözlerimin mahzeni.
Dermanımın özüsün, Annemsin gülsün annem.

Dizelere sığmayan, duygularım çağlıyor.
Ben senden bir an kopsam, gönül gözüm ağlıyor.
Şiirlerime gelip, kalem elim bağlıyor.
Fermanımın sözüsün, Annemsin gülsün annem.

Ben al yanaklı gül’ü, dikenlidir bilirdim.
Seni nur’unda bulup, ak alnına çevirdim.
Doğdum beni büyüttün, seni şu canım bildim.
Rahmanımın güzüsün, Annemsin gülsün annem.

Dolan gözlerimdeki, ağlayan bebeğinsin.
Kalbimden sana dair, hangi sözüm eğilsin,
Sen gönül kalemimden, tam kalbime meyilsin;
Refahımın gözüsün, Annemsin gülsün annem.

Oğuz KARABULUT

2;
11’li (6+5)
Annemsin Annem

Doğdum güz güneşe, kucağın kondum.
Kaderim yazıldı, günahsız kuldum.
Şimdi ben büyüdüm, konuşur oldum.
Dilime merhemsin, annemsin annem.

Sevince özendim, sevincim oldun.
Ayağım bağlıydı, yollarım oldun.
Şefkatine açtım, bucağım oldun,
Neslime görkemsin, annemsin annem.

Gözlerim dolarsa, bir sen silersin.
Sözlerim savrulur, doğru bellersin.
Acımı hüznümü, beni bilensin,
Gönlüme mülhemsin, annemsin annem.

Yaradan yolunu, cennet eylesin.
Bu can ki sensiz, söyle neylesin?
Hak yolunda her dem, sahi gülesin;
Halime hakemsin, annemsin annem.

Oğuz KARABULUT