Arkamdan Konuşmuşsun

Sen ki hain bozması, yalan nedir bendine?
Arkamdan konuşurken, hiç baktın mı kendine?
Sarf ettiğin cümleler, zerre uymaz fendine;
Fendini görmeden sen, arkamdan konuşmuşsun.

Nasıl dolaşır durur, gezersin sokaklarda?
Cehalet ateşiyle, laf yapıp korkaklarla,
Bilmezsin sağı, solu, konuşup yapraklarla;
Kendini bilmeden sen, Arkamdan Konuşmuşsun.

Dilerim güllerin al, kırmızısı eline,
Batsın yüreğine, dursun akıl yeline.
Sen ki boğulmuşsun, kapılmışsın seline,
Haddini bilmeden sen, Arkamdan Konuşmuşsun.

Her cümleyi örerek, uydurup masallara,
Sonrada dersin elbet, uymam ben korsanlara,
Aklını görmeyip sen, kandın hep çakallara,
Sonunu bilmeden sen, Arkamdan Konuşmuşsun.

Diyorsun ki şiir’in, basma düzen bozması,
Yazdığım satırlar hep, gençliği saptırması,
Senin yaşın kaç düşün, siman sakal yazması,
Yolunu bilmeden sen, Arkamdan Konuşmuşsun.

Hece, hece dokudum, aldığın günahımı.
Senin ki hiçbir sözün, ödeyemez hakkımı,
Derdime kefil olup, derdimle konuşmuşsun,
Doğruyu bilmeden sen, Arkamdan Konuşmuşsun.

Öfkem varsın kalbine, varsın efkârın olsun.
Elimin ayarını, en bileniniz bozsun,
Bozamaz harfler beni, Oğuz dağ sen ki tozsun,
Körkuyu örmeden sen, Arkamdan Konuşmuşsun.

Şair: Oğuz KARABULUT

16.04.2011
11.59