Öküz hep
geçip giden
trenlere bakarmış,
kimi zaman,
peşlerinden koşmayı
denermiş
yakalarım umuduyla,
ama hiç ama
başarılı olamamış,
bu duruma çok ama
çok üzülürmüş,
hep içine atarmış,
kimseylede paylaşmaz,
güvenipte paylaşamazmış,
kara sevdalıymış trene
ama kimse bilmezmiş
içi içini yermiş,
yanar tutuşurmuş,
içindeki yalnızlık
her geçen gün
dahada büyürmüş,
çoğu zaman bu durum
dayanılmaz hal alırmış,
ama`,
çığlığını bir duyan
olmazmış,
ve olmamışta,
içinde büyüyen yalnızlık
ona artık işkence
olmaya başlamış,
içindeki sessiz çığlık
olan yalnızlık artık
öldürücü darbeleri
vurmaya başlamıştı,
hemde olanca gücüyle,
içi kan ağlarken o
hep susuyordu,
bir kurtarıcı diye
neyi bekliyordu
o da bilmiyordu,
her geçen gün adımları
dahada ağırlaşıyordu,
birgün düşecekti toprağa
bunu o da biliyordu,
yine bir gün sevdalısı
trene bakar dururken,
düştü başı toprağa
hiç doyamadan,
dönüpte bakmadılar bile
öküzdü dediler....

15/04/2011/Soğanlık/Kartal/İST.((Metin GÜRSOY