bana bir zaman ver, bu şehrin en çok sevdiğim yerinden
ister geceden olsun, ister gündüzden, ver işte bir yerden
yeter ki dünden olsun canımın içi, sadece dünden. . .

sana neden hep Pera’da bir sabahsın gibi baktım, bilmiyorum
yoksa geceden kalma aşkla dokulu, şarap kokulu teninden mi
bir çukur meyhanede sarhoşluğum olur gibi, çıkıp taş plaktan
yüreğime dolan o eski şarkının sözlerinden, yoksa sesinden mi
seni nasıl sevdim böyle, aristokrat şıklık ve bohem salaşlığımla
yokuş çıkan tramvay gibi son durakta, aldığım son nefesten mi
bilmiyorum. . . . .
.
.
,
bugün zaman sen ol, şehir bütün denizlerini yudumlasın
iskelen akşamın olsun, son vapurla sırılsıklam sabahlasın
yeter ki bugün olsun canımın içi, yarına kalmasın. . .

neden hep bir martı çığlığında ararım senin sesini, bilmiyorum
güvertedeki taze simit ve demli çay tadının, sensizliğinden mi
Boğaziçi’nin rüzgâr korusunda, gövdesine ismin yazılı o ağaçtan
bir martı kanadına saklanıp, esip gelirsin diye beklememden mi
seni nasıl sevdim, işte dört yanın deniz kız kulesi, geçip karşına
giydirip gelinliğini sırtına, sonsuz hasret gibi seyretmemden mi
bilmiyorum. . . . .
.
.
,
bana bir zaman ver, bu şehrin gün görmemiş toprağından
içinde resmim olsun, ıslansın yağacak senli yağmurlardan
yeter ki yarın olsun canımın içi, yarın ve sonrasından. . .

. . ,

Cevat Çeştepe