Parmaklarım gezinirken resminde
Yanaklarım kızardı özlemle
Gözlerim nemli işte
Çekme şu burnunu öyle
Yetim çocuklar gibi diye
Kızıyorlar yine

Arıza çıkaracağım
Besbelli
Aha tam da şurama
Böğrüme yerleşen bir acı
Nasıl da indiriyor soldan soldan bilsen
Adı kimsesizlikti...

Oysa ben
Gözyaşlarım dinmese de bir türlü
Hiç bir şeye pişman değilim
İçinde sen olan

Sevdiğim
Bırak
Serseri mayın misali
Tünesin kirpiklerime bulutlar
Islansın gönül bahçemde yağmurlar
Nasılsa senin değil mi?

Sen
Hep papatyaları sevdim sandın
Yanıldın
Oysa her bahar geldiğinde
Rüzgâr kokunu
Papatyalar ruhunu getiriyordu bana
Ve
Tepeden tırnağa sen oluyordum

Ben seni
Varlığının yokluğunda değil
Sensizliğimin derin uçurumlarında sevdim
Ben seni
Yosun gözlerinin dağlarında değil
Kanadı kırık kırlangıçların
Sevda masallarında sevdim
Şimdi sen yoksun

Gözlerinden aşkı içtiğim
Dilinden ayrılığı biçtiğim
Hasretinle yıllara göçtüğüm
Yosun Gözlüm
Yoksun...

Keskin bir dönemecin başındayım
Dualarını gönder bana
Martı kanadında
Zira çok ihtiyacım var sana...

Eylül GÖKDEMİR... 21 Mart 2011