sessizlik hep bu vakti kollar
sensizlik içime oturur
perdeye yansımaz
yeni masallardaki taş-çamur
palasını sıyırmış rüzgâr
savrulup dağılıyor bulutlar
gökyüzüne bakarken
gözlerinle karşılaşırım birden
o an hatırladığım bir anı
yüreğime batan bir hançer olur
hayatım cehennemden beter olur
akıttığım gözyaşı ve ter olur
nitelikleri de unuturum
nicelikleri de
şu karşımdaki ev, kimin evi?
gıcırtılı bir dış kapı
ve tütmeyen heyulâ gibi bir baca
kendi kendime konuşurum
sen yanımdan ayrılınca.

sessizlik hep bu vakti kollar
sensizlik yüreğime oturur
hayâlin karşımda dikilip durur
ne gözlerin gülümser
ne de dilin konuşur
e! derim elma kokar
e! derim esririm ben
seni bu konumlarda boyut boyut düşlerken
geceyi yarılayan ay bir bulutla buluşur
e! derim eylem başlar
e! derim ürker kuşlar
şu yıldızın adı ne,
şu dağ nereye bakar?

biraz yorgun biraz tenha
daha çok münteha
ay buluttan sıyrılınca
balkondan bir kedi atlar
içimde tepişir atlar
kendi kendime konuşurum
sen yanımdan ayrılınca

sessizlik hep bu vakti kollar
sensizlik gözlerime oturur
bir çeşme ağıt akıtır su yerine
yüzüme dağların serinliği vurur
sensizlik bir bıçak gibi saplanınca
ağzım kurur,dilim tutulur
bir akrep gibidir sessizlik
zehirli iğnesini batırıp durur
yıldızlara derim ki,uyku vaktiniz geldi
sarhoş kusmuklarıyla kirlenen şehre
acınarak bakarım uzaklardan
yollar kilitlenmiş suskunluğa
bütün köprülerin ateşi düşük
her zaman gece vardiyasında çalışır
sabahı iple çekerim
kokunu uzaklardan alınca
yoluna güller dökerim
bıldırcın ışıltılı dualarımı
senin için uçururum,seni beklerim
e! derim ezele ve ebed’e takılırım
e! derim edep ve edebiyata
dünyanın yeniden yaratıldığını hissederim
sen konuşunca
sonuna kadar seni dinlerim
kendi kendime konuşurum
sen yanımdan ayrılınca…


26.09.2009

Bahattin Karakoç