//Ve hep sensin ben//

Şimdi bu şiirin
Sayfası kendine ruh
... ... ...


Sol elimde cüzzamlı bir jilet
Keserken soluğunu azrailin
Buzlu bulutları kıracak mavi
Hikayesi yok ölmenin, ayıp da değil elbet
Güvez renkli son oyunu saklambaçlarda
Sobelenir ansızın kalbim, sende kalbim
Kan pıhtılaştıysa bırakma


Düşleri doldurulmayan üç nokta
Ateşe üşümeyi bırakıp giden anka
İzafeten ben oradaydım kuşlar bilmezken
Kollarımı açmışken rüzgara ve Berfinlere
Zamanın ayrıcında unutup farzımı
Yıkıp odamın çatısını beş vakit
Sattım ruhumu melez bir geceye


//Ellerimi kanatmadan büyüttüm son gülümdün
Ezbere gördüğüm hep aynı düşüm
Darmadağın bekleyişlerinde çıplak putların
Avuçlarına adını yazdım//


Ama beni öldürerek kurtaracaksın
İzafiyim belki, ilk baharın masum cinayetine
Terkedilmiş kentlerde kan sızdıran gölgeler
Ağlar imgesi, boynu bükük bir şaire
Bilirsin bekleyenimde yok ve mirasım
Eski masallardan bir Fabl bırakıyorum sana


Kıyametinde suyu kırılır mavinin
Kendine küsen ayna bakmaz gökyüzüne
Sırrıdır bıçağın katil bir elle paylaştığı
Her yara içinde yontulan ağrı
Çözülür şaibeli gülümsemelerde


Yırtık(k)ağıtlarda gök kuşağı çizerdi kadın
O gece Ay’a bakmak günahtı

Vaftizi unutulmuş çarmıhtan bırakıp gitme diye beni
Ölü karanfiller bırakırdı karıncalar her gece başucuna...









CÇ_
AACHEN