Güller yağıyordu başımdan sen kokan güller...

Baktıkça gözbebeklerimde büyürdün.. ’bense küçüktüm’...
Tokmağın ahengiyle danseden ayakların mıydı ilkin kalbime göçeden
Sala mıydı türkülerin sesini kulağıma adından önce söyleyen
Kirpiğime kıvrılmış yatan görüş mesafesi en yakın hasretimdin

Gittin!

Sıva çatlağı kapansın diye duvara asılan haritada yaşlı bakışlarla işaretlendi yerin
Neydi ki uzak?
En yakın uzağımdı hasret çivisiyle sol yanıma asılı bozkırların
Bir kalple işaretleyip gözyaşımla doldursam yeşerir miydi bozkırdaki umutlarım
Sorana...bir haritanın üstündeki kalbi hangi kelime anlatabilirdi ki?

Çizmedim!

Gazellerini üstüme dökerek bir çınar devrildi içimden
Söylenen türküler hep aynı..’ah bana ak göğsünden sütünü veren’
Şimdi neydi uzak?
Bakışlarına hasret kaldığım ceylan gözlüm
Senin gittiğin yer bozkırdan daha mı uzak?

Yazdım!’yazgım’

Özlemin kanatlarını kırdım düştüm derin bir düştüm
Kırmızı kalabalık içinde beyaz bir yalnızlık giyindim
Üç bahar vaktine uyandım yarım kalmış bir düşün
Bildim... Bendim kendime (t)uzak
Bir yanardağ uyandırdım yanmış küllerinden sarsarak

Küller yağıyordu başımdan sen yanan küller...

Şimdi sana ne demeli..’ah benim acıları tarih kadar eski yüreğim’
Onca vadileri kuşattın da bir bozkırda yenildin
Baharından yangın bir yaz(g)ı yaşıyorum
Bu nasıl Temmuz yüreğimden (d)üşüyorum


Seyran Tankuş