Gecede bir fahişenin koynunda uzun donlu Nizipli bir tüccar üşümekte; kaçak elektrik kullanılan evlerde sümüklü oğlanlar ‘pesküvit’ istmekte ve sımsıcak somunları kavrayan yaslı eller, balta girmemiş hayatın ortasından korkak ve küstah bir revazuya yürümektediyler...(Y.O, Sakla Yamalarını Kalbimden)

Benim memleketim bir destana sığmayacak türküler barındıran ve toprağında sırlarımızın nemli hali ile sabahladığımız sayfaları var gemi gemi. Her bir yanında bağrımızı delecek ve de denizlerin dibini gösterecek sevgilerimiz saklı.

Ağrı’nın beş binlik adımında, oradan Erciyes’in 4 binlik adımına ve ta Domaniç’lerden iki buçuk adımlık Uludağ’a.
Ben Türkiye’yim baştan sonra. O kadar ki, hepimizin sofrasında ziyah zeytinlerimiz var ve de bayat ekmekleri yumuşattığımız gözyaşları ile beraber.

Hırçın Karadeniz gibiyim ve Beyaz’a akıyorum usul usul bakir yaylalarımın horon çekişlerinde.Kaybettiğim yıllarda memleketim, geleceğim de.

Ben yıllardır birkaç kuruş paranın midelerde daha iyi hazmedilmesini engellemek adına sevgilimin temizlenmeyen mayınları gibiyim. O mayınlarda benin alınyazım var. Biraz sonra belki de annemin ellerinde paramparça olacağım.

Ezan seslerinde, memleket kokan sokaklarımdan uzak da yaşamaya dayanamaz benim yüreğim. Köşkler istemiyorum, gözü kara yağmurlarda kalsın tüm alfabelerim.

Ben, güneşli resminde, ister mavi denizinde ister sarı toprağında; delisi olduğum memleketimin her bir yanında mavi ateşlerde çizgili kağıdın itinası ile sevinç doluyum..

Çünkü ben :

-‘TÜRKİYE’YİM!’