Renkleri gördüm akan suyun üstünde;
Can çekişen beyazı gördüm;
Alların, morların siyahların içinde
Beyaza çekilmeyi bekleyen hançerleri gördüm!

Kara tahtaya yazdığım dostların arasında,
Etle-tırnak arası zalimleri gördüm...
Savrulan hoyrat tekmelerin arkasında
Sinsice gülümseyenleri gördüm!..

Göğümün üzerinde uçan yalancı kuşları gördüm.
Denizin sırrını açığa çıkaran, düzenini bozan
Koca dalgaları gördüm;
Dağları, vadileri, ovaları,
Savunmasız yeryüzünü sürükleyip götüren
Depremleri gördüm;
Acıydı, çok acıydı
Ben acıları gördüm...Ölümdü!

Bir elimde umut, bir elimde umutsuzluk
Hayatın gerçeklerini gördüm;
Yüreğimde dans eden nefretle, sevincin
Farkını gördüm!..
Öksüz kelimelerle cümle kurulamayacağını gördüm!..

En sağır, en kör anımda içimi acıtan
Nar-ı cehennemde yanacak insanları gördüm!
İnsancıkları gördüm...
Nerfretimin aynasına yazılan unutulmazların
Veda törenlerini gördüm...

Gördüm, gördüm ki;
Kendini anlattıkça hayat bana,
Ses geçirmez oldu akşamlarım!
Seve seve kavuşmayı düşlerken,
Ömürlük acılarla ağırlaştı yüreğim!..

Gündelik ütopyalarım uzağıma düştü;
Derin çizgilerle hazana erdi yüzüm,
Sayfa sayfa anlatsam da bitmez sızım...
Sözüm geçmiyor artık nehirleri kurutan bu güneşe,
Yürekleri yakan bu ateşe!..


21 Nisan 2011/ANKARA
Rukiye ÇELİK