Sana aynalar bıraktım İstanbul...
Her sabah ışıkların düştüğünde tentelere
Avaz avaz bağıran esnaf kalabalığında
Kendini yenile diye...

Sana sayfalar bıraktım İstanbul...
Dilimin ucundakileri sularına demirleyip,
Paslandırdım...
Ay ile oynaştığın,
Maviliklerini çiz istedim güne,
Her gece sende biz,
Deliksiz uykuları uyurken,
Sen,
Hangi tutkuyla güzelleşiyorsun
Böyle derinden?

Sana aşkları bıraktım İstanbul...
Leandros ile Hero’nun sevdaları kokuyor hala,
Kız kulesinde
Sarmaşıklar gibi aşıklar,
Dalga gibi vuruyor sahillerine...

Sana anıları bıraktım İstanbul...
Kah Eminönü’nde
Kah Haliç’te...
Bir anne gibi şefkatli,
Okşarsın hala saçlarımı
Adalar vapurunun tepesinde...

Sana şarkılar bıraktım İstanbul...
Çakır keyif hüzünlerle dillendirdiğim,
Kenar mahalle meyhanesinde.
En çok seni çaldılar,
En çok seni söyledim
Taş plakların ağır kamçılı sesinde...

Sana kalbimi bıraktım İstanbul...
Ömür bitene kadar,
En değerli resimler misali
Kal gözlerimin önünde...
Ecelim,
Boğaz sırtlarında olsun...
Senin nefesini doldurayım ciğerlerime...
Cenneti göstereceğim havanla,
Seni hiç görmemiş
Ve sırf bu yüzden
Gerçekten ölü sayılabilecek
Diğer ölülere...





Elif SEZGİN