Yalnız başına okyanusları aşıp
Bir bardak suda boğuldun gönül
Yoktu yol gösteren hiç kimse sana
Dost gibi dostun olmadı gönül.

Derman kalmasa da yorgun ayakta
İnadına yürüdün sen taşlı yolda.
Savrulmadın asla esen rüzgarda
Hayatını tırnaklarınla kazandın gönül.

Düşsen de yürürken ayağın kayıp
Elinden tutanın olmadı gönül.
Avuç açmadın ele asla birgün bile
Yalvarmadın yakarmadın kimseye gönül.

Karşılık beklemeden sevdin sevildin
Kimi zaman yüreğinden vuruldun
Hesapsızca aşkta sorguya durdun
Gözyaşını kimseye gösterme gönül.

Gün oldu kuruyan pınar gibi susuz da kaldın
Güneşin altında kavruldun yandın
Bir ağaç gölgesine muhtaçtı dalın
Kül olmana razı oldular gönül.

Zamanın hep böyle gelip geçeceğini sandılar
Senin değerini göremediler anlamadılar
Her gecenin bir sabahı olduğunu tez unuttular
Güneşli günler seni bekliyor aldırma gönül.2008 ANKARA OSMAN ÖZTÜRK