hüznümü demliyorum bu ilkbahar rüzgarında
muhtemel çiçeksiz baharlar geçiyor aklımın orta yerinden
her yudumda kendimi kirli dumanlara vuruyorum
ışıksız bir kentin çatısından sarkıyorum sonrasında
her saat başı restleşerek kirli sokaklarıyla
sensizliğin hesabını soruyorum
düşüyor düşünüyorum
ne seni suçluyor ne talihi zorlamaya gücüm var
ne yapsam senli bir hayal iniyor göğsüme yine de
çözülüyor ruhumun pelerini
mor geceler geçiyor gözlerimden..



güneşi görmeyen dar pencerelerden sızan
uzun peşrevli keman sesleri damlıyor
onulmaz yaralarıma
ve adını tekerliyor tütüne bulanan dilim
duyulmaz figanımın yankısında yarılıyor
içimin kalyonları
sessiz bir imdat elinin boşluğunda
gergin kalıyor kollarım
düne gömerim yaşanmamış yarınları




öyle bir serüvende kırılıyor ki takatsız kanatlarım
korkulu masallar kıvrılır tenimin her karesine
yazılmamış kitaplarda arıyorum kendimi durmadan
beynimde kalın sayfalı romanların umutsuz temaları
ön sözünde ben
son sözünde sen
ortasında başlamadan biten
aşk rüyaları..



Faruk Civelek