Şiir dediğin birkaç imge mi sıradanlığa dönüşen?
“ ben senin hiç sıradan olmayışını seviyorum” demiştin
Bir sahil kafeteryasıydı, bir yaz akşamıydı ve birlikte yaşlanmaktı düşlediğimiz…
Bu halimi görseydin…

Saçma bir dünyaya açılan pencerenin önünde durmuş;
Şiirlerimi pazarlamaya çalışıyorum
Karşımdaki;
Edebiyatı kurduğu birkaç cümleden sayan bir az gelişmiş
Bense;
Sıradan insanlar gibi yaşayamayacak kadar korkak,
Yazdıklarının arkasına gizlenmiş bir yaşam suçlusu.
Şiirlerimden bahsediyorum;
“yazıyorum” Diyorum,
yazıya bağımlı yerlerimden nefret ederek,
Kalite-kalite, sınıf-sınıf ayrıştırılırken yazdıklarım
İyi beslenmiş Neandertal yazı tüccarının ellerinde.
“yazıyorum” diyorum…
Gözlerimde öfke, dudaklarımda titreme…


Şizofrenik bir sevda
İmgelerle aramda

Uzun soluklu cümleler kurup
Soluksuz şiirler yazıyorum
Sylvia plath a âşık oluyorum soluk soluğa
Nilgün Marmara ya
Virginia wolff e
Ve madame bovary e

Edebiyat dediğin senin dudaklarından dökülenlermi?

“derin bir adamın dostlara ihtiyacı vardır” diyor Nietzsche
Benim kadar sığsa tanrıya diyorum

Pencerenin diğer yanında
Edebiyat bilinen meta’nın karanlık sesi
Zerdüşt ün mağarasına sığınmış çirkin adam
Yok ettiği tanrısına ağıtlar yakan ucube katil
İsa’nın çivisini çalan lanetli cellât

Edebiyat dediğin tüm günahlarmı?

Bachmann la birlikte yansaydım diyorum Roma da
Neron un yangınında

Dokunuyorum pencereye
Parmak uçlarımla
İnançsızlığın yarattığı mucizelerle heykelleşmiş
Meryem ana
Ve eteğinde Maria Magdelana
Uzak denizlerin ve kırlangıçların ülkesinde
Saçlarında Afrodit tapınaklarının
Itırlı bahçesi
Dudaklarında hedonist mırıltılar…

Şiirinde baronlarımı varmış?
Biz şiiri anarşist bir eylem bilirdik!


Pencereden içeri yine pencere
Gözleriyle konuşuyor
Ve bir benedikten rahibi pencerede
Sarhoş adımlarla raks ediyor
Kirli kollarında çıplak Çingene


Edebiyat dediğin mahşer çığlığı…

Yorgun düşeceğini anlamış rahip
Müstehcen cümleler fısıldıyor
Çingene’nin biçimli kulağına
Sahte kahkahalar yükseliyor
Alkol ve tütün kuyusundan
El ele tırmanıyorlar sonra
Günah ve şehvet merdivenlerini
Ve cam…
Kırılıyor

Şiir dediğin birkaç imgemi?
Sıradanlığa dönüşen…

“ yaşamsa sana yazarak yaşamak yakışır” demiştin,
Ya ölüm! …

Halil Çamay. (yaba edebiyat dergisi)