Yıllardan sonra ilk kez bu kadar heyecalıyım,
Bir tren garında titrerken yüregim,
Gelecegin son treni bekliyorum.
Son tren demiştin bana geç kalabilir.
Olsun ben alışkınım beklemege geçen yıllara sor.
...Sor seni ne kadar bekledigimi,
Tren garlarınde , otobüs terminallerinde.
Gözlerini azmı aradım bu peronlarda.
Artık gelmelisin bu son trenle,
Duyuyormusun artık gelmelisin çok geç olmadan....
Oysa ben ne sevdalar büyütmüştüm yüregimde,
Alıp başımı gitmiştim deli taylar gibi senden uzaklara.
Gittigin yerden hep dönmeni beklemiştim kırlangıçlar gibi,
Hep yüregimde hissetmiştim yüreginin sesini.
Kör ve sagır olmuştum sensiz geçen gecelerde,

Özlemlerinde ellerim titrer kendimden kaçardım.
Beklemenin nasıl bir özlem oldugunu bilirmisin diye düşünürdüm.
Nice güvercinler gönderdim burdan hep sana,
Bir muştulu habere odaklanmışken kulaklarım,
Nice tren garları meskenim olmuştu bilemezsin.
Her bekle gelecegim dedigin son şiirinde,
İşte bu bekleyişlerde her umut umutsuzluga dönüşürken,
Kır düşen saçlarım acı bir gerçekti.
Ve ben sana bir ömürü hediye ederken,
Akşamı sabaha baglayan bir köprüdür sanki gökkuşagın,
Sana sundugum bu sevgi tükenmeden,
Şevki bitmeden esen meltemin,
Artık dönsen diyorum.
Gelsende özlemler bitse diyorum...

Şair Cengiz Yılmaz