Üşüyen yağmur damlalarıydı cama vuran
Niye bakışların şaşkın anne
Nefessizlikten değil cama koşuşum, korkma
Varsın bir evsize daha mesken olsun ellerim
Sonra nasılsa kayıp gidecekler parmaklarımın arasından
İzin ver
Tek yudumluk vuslat bizimkisi...

Vakit geldi anne, ellerini ver
Dinmeden yağmura karışmalıyım
Gündüze yağmalı,
Geceye boğmalıyım
Bir fırça elem, bir kutu ölüm
Yedi rengi gamla donatmalıyım
Ki altından her geçen yasa bürünsün
Bitmeyen ümidi, başımda zulmü
Kara gece, kara taşa bırakmalıyım
Her damlayla katre katre çözülsün....

Her vaadim gibi, bunu da unut
Ben gidemem anne ..
Gözlerim bulut,
Yüzüm yağmur yağmur
Üfledikçe gözlerime daha bir üşüyorum
Gidemem anne , gözyaşlarımı yersiz bırakamam
Onlar yerli-yersiz bıraksalar da gözlerimi
Ben yapamam


Bu vefayla mezara girer de bu beden
Toprağımı yüzüstü bırakamam...