Sanki gök yarılmıştı;

Deniz karaya taşınmıştı;
Ortalığı karanlık bir sis kaplamıştı.
Eyvah kıyamet kopuyor dedim kendimce;
Hayatım, film şeridi gibi geçti önümden.
Korkudan yaş çıkmadı gözlerimden;
O ne dahşetti RABBİM,
Sallanan yer miydi gök mü?
Yoksa bütün alem mi?
Saniyeler bir asır geldi bana,
Boş bir küfe gibi sallandım, o yana, bu yana;
ALLAH’ım o günü gösterme bir daha...

Ortalık mahşer yeri,
Binalar paramparça,
İnsanlar ağır yaralı,
İnsanlar binaların altında.
Feryatlar yükseliyor;
İniltiler geliyor yerin dibinden.
Kabuslar görüyorlar, daldıkları uykularında;
İnsanların kolları kopmuş;
İnsanların yerlerde cesedleri;
Umutlar var, umutlardan ileri,
Umutsuzluklar, ölümden de ileri,
Her geçen saniye bir hayat bedeli,
Acımız çok büyük, yürekler yaralı;
Kayıplarımız buldu onbinleri.
Yürekler yaralı, yürekler yaralı;
Ayırdı canla cananı;
Edelim onlara duaları...


Yılmaz Çelik

Not: Bu acı günün yıl dönümünde ölenlere rahmet diliyorum