Masal bu ya,
Cücenin biri prensese sevdalanmış...
Boyu ufakmış ama sevgisi tariflere sığmazmış.
Prenses en uç noktada,
Cüceyse yerin dibinde...
Uçurumlar var ikisinin arsında...
Sevda bu, ferman dinlemez ki,
Silememiş prensesi kalbinden...
Ölümünü göze alarak,
Haykırmaya karar vermiş sevgisini...
Bir yolunu bulup, prensesin yanına gitmiş,
Yarı kekeme bir şekilde,
Sana ölürcesine aşığım demiş...
Prenses şaşkın, bakıyor etrafına,
Dönerek cüceye:
Hani nerdesin, göremiyorum seni,
Yerin dibindesin bilmez misin haddini...
Bağışlıyorum senin canını,
Var git içinde yaşa benim sevgimi...
Cüce üzgün, yıkılıyor ufak dünyası,
Bir o kadarda gururlu söyledi sevdiğini,
Bir o kadarda şanslı kurtardı canını...
...ve en önemlisi de ömrünce sevebilme izni çıktı prensesten...
Acılar verse de umutsuz aşk insana
Sevgi bu karşılıksız olsa da seviliyor;
Unutulmuyor bir ömür boyu...
Bazen o cücenin yerine koyarımda kendimi,
Engelleyemem içimdeki büyük sevgimi...
Benim gözümde sen prensesten de ötesin...
Ömrümce seveceğim,
Bilsem de sevmediğini...
Sen ulaşılmaz en büyük zirve,
Ulaşmaya çalıştığım tek hedefimsin...
Ne yazık ki, bana o kadar uzaksın ki,
Yinede seviyorum bunu bile bile...