özlemeyi bilmiyordum
çünkü yüzünü Aya vermiştim
denizin kuşun böceğin
artık sürüngenler düşünsün
sende hayat var mı yok mu
ey Venüs’ün uşağı nazenin dilim

kokusunu takip edince uykunun
şuur maverada kirpi oku
akıl öteden beri nazlı bir gece
çocuklar gibi heceleyerek
alevler arasında kaldım sensiz ben
tahterevalliden düşünce

toru topu topal ve incinmiş
bir koloni karıncaydık
peşine düştüğümüz içi boş
çekirdek kabukları kadar ağır
dertlerimizden çıkan umut
kuru laf manevi annemiz

tabi seviyoruz seveceğiz
gittiğinde de geldiğinde de söz
içinden çıkılmaz olsa da
ortasında kaldığımız muammaların
iklimini çalan kelam
kalleş babam

eylüle kadar asılmazsam mutlak
gitmişizdir bu diyardan kuşlar
sarı saltuk koca güz gözlü kız
ve cennetten kaçan
evdeşime sarılsın ağlayacak olan
halimden anlamayacağınızı bilsem de