Dağ gibi adamdı rahmetli
Böyle boylu poslu kuvvetli
Tanırdın uzaktan gördüğün zaman
Elleri iri iriydi bakışları sert
Sonra içten içe çökertti hasret
İki dikişte bir büyük içerdi
O zaman anlardı yüzüne bakan
Sürekli gideceğim buralardan derdi
Ardından yine gülerdi dertli dertli

Dağ gibi adamdı rahmetli
İti kopuğu az mı inletti
Kim varsa dayaklık ip gibi dizerdi
Bekler dururdu meçhul birini
O kadını bekledi yıllarca usanmadan
Kimse alamaz derdi onun yerini
Sonra hep tek tabanca gezerdi
Güneş bile doğamazdı o uyanmadan
Sanırsın tüm dünya ona zimmetli

Dağ gibi adamdı rahmetli
Böyle pos bıyıklı kasketli
Uğurladığı son yolcusuydu bu şehrin
Tuhaf adamdı gelip geçti dünyadan
Sığdıramadı gitti hayatı bir kaba
Şimdi doldu miadı derdin kederin
Şaşırıp kaldı haberini her duyan
Ölecek adam değildi fakat galiba
Ölümü beklediği o kadın zannetti

…Dağ gibi adamdı rahmetli…

-Şâhi-