Yılllarımı , gençliğimi verdiğim
Hüzünlerimi, sevinçlerimi tatdığım
Daha ne yaşanacak tatlı günlerim vardı
Ben bu şehri nasıl terkederim
Buralardan nasıl giderim

Yüreğimi çıkarıp atmam lazım
Aklımdan bir şeyleri silmem,
İçimden bir parçayı koparmam gerek
Bu büyülü, tarih kokan şehire nasıl bağlanmışım

Giderken ayaklarım yürürmü
Gidersem gözlerim görürmü
Ah Allahım nasıl dayanırım

Gidiyorum bir sızı var içimde,
Tarifsiz derin yara var gönülde
Gidiyorum anılar gözlerimde
Yürüyorum bir gölge var peşimde
Giden ben değilim ki bedenim


Sevda kokulu şehrin yiğidi;
Bir daha gelemem, yüzünü göremem
Sesini duymadan yaşayabilir miyim bilmem
Bu sevgiyi kalbimde taşıyabilir miyim
Zaman nasıl geçecek
Sensizlik ölüm mü gelecek
Bilemiyorum, sadece gidiyorum...

Gidiyorum buralardan fakat unuturum sanma
Sakın ardımdan bakma
Hatıralar olsa da yanımda;
Yaşarım yine senden uzakda

Zaman acımasızdır yaralar sarılır, gözyaşları kurur
Diner elbet bir gün yüreklerdeki sancı
Akılda kalır sadece maziden bir kaç anı

Ah Çanakkale’m
Elveda sevdamın şehri
Elveda kavak yellerin estiği
Deli gençliğimin tatlı, buğulu yılları


20. Mart. 1996



On beş yıl önce gençliğimin geçtiği Çanakkaleden ayrılırken 19 yaşımda karaladığım bir şiirdi... o günleri yad edercesine..