İçtiğin suya karıştı nemli ellerin,
‘Ay’ ah ile vuruldu beden sandığı gök’ten,
Zincirli bir kafes giydirildi, tüysüz kaldı delirmiş oğlan,
Süt indirilmemiş bir memeyi avuçladı,
Yudumladı ana acısıyla bir körpe!..

Moloz yığınına karıştı bulutların beyazı,
Dokuzluk bir deprem ses verdi, toprağı inleterek,
Son bir umuda bağlandı, sokak lambasına gün ışığı vuranda,
Dar bir sokak almıştı düşüncelerini,
Tarihten kalma bir kitap, kara bir tahta!..

Hızla şehri esir aldı salgın,
Kol geziyordu Azrail,
Düşlerden sonraki yolda, sonsuz bir geçide dayanarak…

Can çekişiyordu karıncalar,
Kırık cam parçalarını sırtlıyorlardı,
Uzun bir yol görünmüştü gelecekte,
‘Ya Allah’ deyip son buluyordu sahipsiz canlar…

Benekli yazmaya sarılı nur dağılıyordu, yıldızlara yakın,
Gizlenmiş bir gülücük inip, yaslanıyordu dağlara,
Dağlar boynu bükük,
Hırçın poyraz şakalaşıyordu dünyayla,
Yorgun düşmüştü ’Ra’, zaman dengesiz!..


İçi kanayan bir caniye döndü bahar,
Yokluğun esiriydi,
Son bir kapı aralandı kadere eş,
Nefesi tükenmedi hasretin, haykırışın,
Savuran rüzgâra tutundu,
Bir nefret, kuru bir yaş!..



Turan Koca