Fotoğraf da aşk gibiydi;
kimini sağır eder
kimini de dilsiz!
Aşk ansızın gelendi ya
fotoğraf da ansızın çekilen.
İkisinde de ruh bütünlüğü vardır;
toprak gibi,
gökyüzünün maviliği gibi!
Kimi an insanı sarhoş eder
kimi mekan insanı berduş!
Aşkın da fotoğrafın da sonu yok;
sen çekersin o gider
sen onu yakalarsın o seni benliğinden eder!

Ara sıra lal olur şehirler;
eski duraklardan, yıkık mahallelere açılır yol.
Yitirmiş aşkların pencerelerine
yorgun kalplerin buz kestiği deme uzanır gölgeler…
Uzanır yol boyu, mahalle ve kentin en işlek yerine sızılar
Meşakkatlidir bir vücutta var olmak…
İşte böyle bir şeydir aşk ve aşkla bir fotoğrafta bütünleşmek!
Dedim ya; sonu yok bu iki oluşun!
Aşkın da fotoğrafın da bir sonu yok.
Sen bilmeden kırarsın yolun sonundaki şehri
o bilmeden kırılır rengarenk bir çerçevede!
İki ayrı dünya gibi görünseler de;
yolun sonun da bir mutluluk
ya da amansız bir kırıklık vardır…

Derinliği ölçülemeyen,
oluşu belirsiz bir olaydır rüya!
Uzanırsın ışıkların altına
vücudun ağır bir iklime tutulur
kapanır yavaştan gözlerine gardiyan göz kapakların…
Ağır ağır dalarsın gözlerinin içindeki sokaklara;
ya kalabalık bir şehirde birleşirsin sevdayla
ya da bir fotoğrafta ölümsüzleşir düşlerin…

Öyle ya da böyle sonu yok aşkın ve fotoğrafın;
sen çekersin o gider,
sen yakalarsın o seni benliğinden eder!