görüyorum ki
ikimizde anlamsız öpüşlerle eskitmişiz yüzümüzü...

hani yıllar önce
kocaman bir kentin
dar bir sokağa dönüşeceğini söyleselerdi inanmazdım
şimdi inanıyorum ama
hele dokunacak kadar yakınken birde...

birde bir çocuk vardı yanında
yeni yeni yüremeye başladığı her halinden belli
ha düştü ha düşecek...
bir çocuk, gözleri ne çokta gözlerindi

sokak alabildiğine uzuncaydı
eski ahşap evlerin bulunduğu
ve asla iki aracı taşımazdı aynı anda
hani öğrenciyken az dayak da yemedik şu kaldırımlarda...
her zaman ki gibi
sabaha dağılmış pankartları temizlemeye gelen çöpçüler
ve ağza alınmayacak küfürleri...

insan değişiyor değil mi zamanla ?
tıpkı idealleri gibi
demin gözlerine bakarken beni tanımadığın gibi
e postallar altında ezilen hayalleri olunca insanın...
hani kaç yıl yattığımı saymıyorum bile...

inan yadırgamıyorum seni
çünkü beni tanımaman çok doğal
tıpkı annemin birgün görüşüme geldiğinde tanıyamadığı gibi...

ben tanıdım seni ama, tanıdım
çünkü hala az biraz sekerekten uzuyorsun...