ne kadar da küçüğüz
hiç yokmuş gibi,
coşkun bir okyanusun su damlaları,
en ufak rüzgarla dalgalanırız,
bizsiz bu dünya olmaz sanırız.

ne kadar da uzağız bilmezmiş gibi,
farklı yörelerin nadide çiçekleri,
dünyada birbirimizden bihaber,
kainatta koyun koyuna yaşarız.

ne kadar yalnızız
kendimizin ortasında,
dolanıp dururuz bir kaosun içinde,
oysa;
ne kadar bilsek,
ve ne kadar öğrensek,
aynı yerde,
aynı derde mahkumuz...

yorgun bir saat
içimizde bir yerde,
haykırır durur
zamanın tükenişini,
ve yüzümüzden yüreğimize inen çizgiler,
ele verir geçmişin tüm izlerini.

anlamaz kimseyi,
heybetli dağ,
serap yurdu çöl,
umut diyarı deniz.
umursar mı kimseyi,
kaygısız yağan yağmur.
ve
hangi deliğe kaçsan,
arar bulur,
sorgusuz sualsiz örer ağlarını,
cesur şövalye.
ve biz kendinden emin Don Kişotlar!
savaş açarız yel değirmenlerine.

oysa,
hayat hep kendi senaryosunu
sahneler durur...
su
her daim akıp,
kendi yatağını,
kendisi bulur...

(kasım 1998)