7
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1248
Okunma
ömrün koridorundan geçtim,
daracık.
duvarlarda,
küflenmiş resimlerin
yerçekimsiz ağırlığı;
aklımda ,
yaşanmamış anların tükenen pişmanlığı.
anılarımı yaktım,
hem de sıcak bir yaz günü,
yeterince ısı veriyorken güneş,
sobadan bir tabutun içinde,
yaktım ölmüş düşlerimi.
eşiğinden geçtim,
metamorfoz gerektiren
metanet kapısının.
geldiğim yer mi gerçek,
vardığım yer mi?
ama en çok o eşik,
sarstı,
kök salmış bedenimin
nazenin yapraklarını.
anılarımı yaktım,
eşiği aştım,
kendime ulaştım,
iyi mi yaptım?
Cevap Yaz