Bak şair
Kelimeler biriktiriyorum sana
El değmemiş
Gün görmemiş
Kimse bilmemiş
Seçip yıldız yapabilirsin
Düşlerin gökyüzüne
Yol göstersin diye
Kaybolan ümitsizlere
Ya da
Ekleyip uç uca
Ulaşabilirsin
Başka bi dünyanın kıyılarına

Bak şair
Gitgide daha çok benziyorum sana
Neşemi soyunup senin hüznünü giyiniyorum galiba
Hüzün kırılgan yapıyor beni
Hazan yaprağı gibi ürkek
Boş bir cam vazo gibi küskün
Buzdan bir heykel gibi ebedsiz
Hüzün kırılgan yapıyor beni
Parçalanıp duruyorum sebepsiz

Bak şair
Kendimce çözüm arıyorum
Yeni hipotezler kuruyorum
Tümden geliyorum
Tüme varıyorum
Aynı çemberin çevresini ölçüp duruyorum
Hepsini özleme bölüyorum
Aynı sonsuz sayının kederli yalnızlığına ulaşıyorum

Ah şair
Her şeyi ve herkesi anlıyorum
Doğudan batıya
Kuzeyden güneye
Ve dahi yeryüzünden gökyüzüne
Sonra susuyorum
İçimde bir okyanus
Bir yanardağ
Bir tufan taşıyor
Ve ben susuyorum
Fakir bir ömre
Sınırlı bir güce sahip bir fani olarak
Iyi bir insan olmaya çalışıyorum

Bak şair
Şimdi her şeyi affediyorum
Çocuklar gibi gülüyorum acemi hallerime
Hiç çocuk olmadan büyüyenler gibi
Alay ediyorum kendimle...