Bir muştu düştü gönle Besmele tadı ile
Başlamak nasip oldu Allahın adı ile

Hem Rahmandır hem Rahim her varın hamisi O
Surete şekil veren hilkatin banisi O

Arşta çatıldı yapı kuruldu kutlu düzen
Fer veriyor dünyaya cemre gibi dökülen

Doksan dokuz oluktan nur yağıyor evrene
Cuşu huruşa gelmiş bütün mahlûk pervane

Oluşta aşk sağnağı bütün varlık O’na ram
Karanlığa nur oldu geldi Rasulü Kiram

Semavat dergâh gönle deveran eder fikir
Felek cezbeye gelmiş dilinden düşmez zikir

Bulutların üstünde efsunlu konaklar var
Evrene sığmayan yar ufacık gönle sığar

Pehlivan odur ancak nefsi yere serenler
Semalara burç olur Hakka gönül verenler

Sevgi emzirir göğü yıldızlar aşk harmanı
İşi hayra yoranın yolda kalmaz kervanı

Kâinat sevda seli gece gündüz niyazda
Benimse tek tesellim boynu bükük bir sazda

Derin bir ummandayım güneş kırılır bende
Güzelin nuru sönük dünya denen bu yerde

Yüreğimin içinde sancı tufanları var
Gülü hapsettik yere bu zindan gönlü boğar

Gurbetin türküsüne müptela olmuş hüzün
Ne kadar da bulanmış aşkı terk etmiş yüzün

Yıldızların altında raks ederken şuh hayat
Kirlenmiş sularımız ekmeklerimiz bayat

Sitem eder guruba bağrı yanan nehirler
Sevdamızı kül etti tek kanatlı şehirler

Bakışlar doğrulmuyor fizik ötelerine
Mahkûmuz kör zindanda zifirin beterine

Mecnun çöle küsülü yürek sefer fakiri
Yokuşa sarmış sular çağlatmıyor nehiri

Derya hüzün çanağı kayboldu denizkızı
Bir tenhada ağlıyor göğün kadim yıldızı

Çilenin kollarında can çekişir kâinat
Maveraya götürsün bu hastayı göklü at

Söyleyin sürgün çağa bağlamasın karalar
Elbet iyileşecek kabuk tutmaz yaralar

Dayansın merdivenler arşın en üst katına
Ulaklar haber etsin göğün payitahtına

Bu yol çile kovanı türlü cefa çekmek var
Gerek anadan yardan gerek serden geçmek var

Yokluğun cehennemdir yüzün aşka pervane
Kandilini kaybeden gezer deli divane

Buz tutmuş denizlerim ağlıyor körpe yosun
Şafak ağacak bir gün sağır sultanlar duysun

Güneş veda ederken varsın tutuşsun deniz
Yanıp yanıp kül olduk lakin ölmedik henüz.


Mürsel GÜNDOĞDU