Dermansız bir derde saldın başımı
Artık tutunacak dalım yok benim
Kıble bildim kirpiğini kaşını
Başka dönülecek yönüm yok benim.

Gönlümde salınan bahar yelisin
İnleyen ruhumun titrek telisin
Kalbimde yeşermiş şah güzelisin
Başka koklayacak gülüm yok benim.

Ufkumda bin bulut gözlerimde sen
Güllere renk veren şafakla gelsen
Sensiz can çekişen tenime değsen
Başka dokunacak kimsem yok benim

Senin sevgin beni yakmaya yeter
Cehennem narına düşmekten beter
Bütün hücrelerim aşkından tüter
Başka tutuşacak yerim yok benim.

Yar senin elinde divane oldum
Mutluluk umarken çileyle doldum.
Derdini çekmekten kül gibi soldum
Artık dayanacak halim yok benim.

Hasretinden hazan gibi sarardım
Her düşen yaprağa seni sorardım
Gündoğdu’yum bu gurbetten usandım
Artık bekleyecek vaktim yok benim.


Mürsel GÜNDOĞDU