Bir melal var üzerimde kaskatı ketum
Kırıyor yüreğimin çelikten dağlarını…
Aynalar küsüyor, el çekiyor yüzümden
Kör kuyularda kandile susamış gözlerim
Ürperten sensin beni ey! Üşüten sen
Kanadı kırık şehirlerde taş kesilmiş bedenim
Bahar yok, kokun yok, sen yoksun
Yıldırım tufanına tutuluyor mevsim,
Bulutlar sarmalıyor hayallerimi
Pusuyorum…

Bu şehrin bütün caddeleri sensiz akıyor,
Sensiz sürükleniyorum en azgın dehlizlere
Kanadı örümcek ağına takılmış kelebeğin gözünden
Bir ürperti halesi yağıyor ak düşlerime,
Kuş seslerinin kesildiği gecenin en zifirinde
Hülyalarımı karanlığın kalbine asıyorum
Bütün yüküm küçücük yüreğimdir
Usulca sana kaçıyorum
Bahar yok, kokun yok, sen yoksun
Kıyametim oluyor bütün şarkılar
Susuyorum…

Bir umut huzmesi elliyor yüreğimin kışını,
Kırk ikindilere yağıyorum bulut olup,
Dağları söküyorum Ferhat inadınca
Mecnun olup çöllere akıyorum son soluk…
Bahar yok, kokun yok, sen yoksun
Arıyorum çöl fırtınasında kaybettiğim ayak izlerini
Yine gurbetin türküsü çalıyor eski plakta
Hasretin kızgın kollarında eriyor gözlerim
Avucumdan düşüyor sevda
Küsüyorum!

Ben böyle değildim, sen böyle değildin!
Gökler bunca kirli, mevsimler kibirli değildi…
Hayatın kalbinde narçiçeği gibiydik,
Hüzünlerimiz bile güzeldi
Dilimizden duamızdan şükür eksilmezdi…
Aşklar, sandukaların naftalin kokulu gizlisiydi yürekte,
Gözümüzden bile sakındığımız hayallerimiz vardı
El değmemiş ümitlerimiz sonra
Ben değiştim, sen değiştin, değişti mevsim
Hüzün sağanağında tarumar olduk apansız
Maveranın dergâhından kovuldu gönlüm
Düşüyorum!

Bahar yok, kokun yok, sen yoksun
Müflis bir sürgünzedeyim bu yerde.
Çürük elmaya aktı tutkularım ve yırtıldı perde
Hayal nerde? Gerçek nerde? Aşk nerde?
Sensizlik; Yokluğu seyretmekmiş yalnızlık kafesinde
Dağılıyor saçlarım, gidiyor aklım, paramparça yüreğim…
Sonsuzluk kervanına akan bir sensizlik senfonisinde
Yolunu şaşırmış ay gibi dağılıyorum geceye
Hayallerimin peşi sıra kayıyor yıldızlar
Ürperiyor ruhum, titriyor bedenim
Örtün, örtün üstümü yalnızlıklar!
Üşüyorum…

Mürsel GÜNDOĞDU