sarı, sıradan ve hatta biraz küçük
güneşe gülüp, utanan
bir de su özlemiyle yanıp kavrulan
bir buğday başağı olabilmek
*

ertelerken yaşamayı
bazen suskunluk olur
işte o zaman adamın şakakları konuşur ferforje sızılarımla

kadının dudak kenarlarındaki yalancı çizgiler kıvrılır iki büklüm
gözbebeklerimize çöreklenen korku dolu geleceği kandırmak için
kırmızı evet her şey kıpkırmızı olur
Sesler
gözler
gölgeler
toprak

el
içimde
ama benim değil
izinsiz dokunur
kalbimin saklısında
deprem
toz duman
sağ ayağımın üzerinde
tendonlar yalan söyler mi?
kelimeler grileşirken
harf olmayı başaramayan sesler ferforje


yalan
dilimde büyüyen tsunami dalgaları
duygular terörist
bedenimde
bana ait değil
benim hiç değil
parmaklıklar mor
sadece parmaklıklar ferforje değil

şimdi her şeyim biraz daha az
uykularım,duygularım, kavgalarım
yok daha büyümedim
kilitlendi ellerim, hücrelerim
hayatı kesemeyen beceriksiz bıçak
akmayan kan
kelimeden ibaret gözyaşım
retinam ferforje

sarı, sıradan ve hatta biraz küçük
güneşe gülüp, utanan
bir de su özlemiyle yanıp kavrulan
buğday başağı kalabilmek ne mümkün!



8 Mart 2011
Dünya Kadınlar Günü
(günle çelişse de()