zamanın suskunluğu

hatıraları acıtır en çok

bir de sararmış şarkıları





kalabalığın iteklediği yalnızlık içinde

aydınlığın yedi notası yok artık

varoluş ögelerimiz kayıp

duyular esir

anlamlar lekeli

özgürlük türküleri yalan söylerken

uzak gözlerde

ne bir yokuşun kayıp mahallesinde sığınak arayışı

ne de leylak kokusunda merhamet tılsımlarının

faydası yok




çatlak duvarlarından yoksulluk sızan bahçede

hani sayarak

adilce

ve sırayla

zamanı sığdırdığımız salıncağa

hakkını vererek içine çekilen heyecanı yakalamaya koşsa da

şimdi bize ait olmayan ayaklarımız

umutsuzca




ah!

bu hükmedilemeyen başına buyruk parmaklar

bir çocuğun hayallerine annelik yapan ses

beceriksiz harfler

üşümüş kelimeler

unutun bizi

en son şairi de kendine ihanet eden sözleri beyninden vurdu

iç ses harf olamazken çığlıklarımıza

ne yazık

bir daha papatya tarlası gelip yerleşemeyecek gözbebeklerimize!



11 Mart 2011