“Gel Mehmet, git Mehmet”, olmuştu adı
Kim bilir kaçıncı, dilekçe verdi?
Gele gide işin, kalmadı tadı
Herkes mazeretle, ipe un serdi.

İtibar etmedi, çeteye, ite
İtimadı vardı, yüce devlete
Veryansın ettiler, dövmekten öte
Şaşırmıştı Mehmet, bu nasıl yerdi?

Yolsuzluk illeti, sızmıştı köke
Torpil geçer akçe, nakitten çeke
Düzenim çarkına, işlemiş leke
Ne kadar uğraşsa, çıkmayan kirdi.

“Gel Mehmet git Mehmet”, adeta soldu
Başvurusu yine, yarıda kaldı
Islak saçlarını, eline aldı
Kışın ortasında, döktüğü terdi.

Mücadele etti, kir ile pasla
Bekledi, bekledi, ağladı yasla
İnadı inattı, yılmadı asla
Uğraştı didindi, bitmedi derdi.

Israrlıydı hakkı, aramak için
Bilinsindi farkı, tok ile açın
İçine düşmüştü, rüşvetle baçın
Kazık açısından, ikisi birdi.

Öfkeyi yenmişti, hırsı enedi
Tavuk gibi gece, orda tünedi
Azimle her türlü, yolu denedi
Sonunda kapıdan, içeri girdi.

Onlar da bıkmıştı, dediler yetti
Makamda oturan, imzayı attı
Çektiği çileler, nihayet bitti
Sevinçten masaya, yumruğu vurdu.

Mehmet’im her şeyi, unuttu birden
Arınmıştı sanki, pasaktan, kirden
İşi hallolmuştu, olsa da zordan
Darısı bizlere, murada erdi.

Necati OCAKCI
06.03.2011

Not: Söz meclisten dışarı