küçük göller gibi
uykusuz bir sisin içinde
biriken su

gözlerimiz
şimdi uçurumlardan düşen
rüzgarların halinde

yosunun kokusundan
kendini sakınıyor güneş
susuyor rengi sabaha

avluda kıyam ettiğimiz gün
alnına koyunca ellerimi
iki güvercin dudağının

çocukluğumun
dizlerini hatırladım kesik kesik
kırılan elvan gazozu şişesini

suya tuttum kanımı
aldı başını gitti benden sevi
öyle böyle büyüdüm işte

hangi denizlerden
inciler çıkartır mercan avcıları
bilinmez ki nasıl

sundurmada kuruyan süngerler
hasretinden kavrulur
denizlerimde

bakınca gözlerine
tanıdıklarından geçip gider Tanrı
ona her ölümlü yalvaçtır

dilinden emdiğim
sözcükler verirsin bana o an
mesafeler süzülür içimde

adam bir avluda durur
dört yanı taş ve ranzada demir kiri
içine düştüğüm pusu


‘’ kadınımın gözleri ‘’